Het verhaal van Anke
Ik ben Anke Delnooz, 29 jaar en mama van twee schatten van jongens, Mathis (4j) en Liam(2j).
Het begon allemaal december 2016. Mathis was 1.5j en mijn man en ik voelden ons klaar om te gaan voor een tweede kindje. Bij Mathis was ik onmiddellijk zwanger dus we wisten dat het wel snel kon gaan.
In het midden van de feestdagen ben ik dus een paar testen gaan kopen bij de apotheker. En jawel na twee negatieve testen was er eindelijk die positieve test! Ik was terug zwanger en dus ook in de 7e hemel. Kort na nieuwjaar lichten we onze ouders en familie in dat ik zwanger ben.
Ook op mijn werk is het belangrijk dat ik onmiddellijk laat weten dat ik zwanger ben, aangezien het zwaar werk is dat ik verricht is het belangrijk om bij de arbeidsgeneesheer langs te gaan. Deze stelt dan ook vast dat ik zwanger ben, waardoor ik aangepast werk kan krijgen.
Dus op 17 januari 2017 werk ik tot 13u en rij ik direct daarna door naar de arbeidsgeneesheer in Leuven. Ik moet wel even tussendoor vermelden dat ik tot nu steeds veel pijn had in mijn buik en heupen. Maar bij Mathis had ik ook last van bekkeninstabiliteit dus ik ben hier ook nooit mee naar de dokter gegaan want natuurlijk als je zwanger bent kan je kwaaltjes hebben. Je wilt toch niet die aanstellerige moeder zijn die aanhoudend bij de dokter staat.
Rond 14u kom ik aan in Leuven en in de wachtzaal bij de arbeidsgeneesheer word ik heel onwel. Zweten, draaierig, ademnood,… ik voelde me plots wel heel slecht. Maar ik had me ook gehaast om er op tijd te geraken na het werk… Eenmaal binnen bij de arbeidsgeneesheer vertelt ze dat ik een zeer hoge bloeddruk heb, wat wel kon zijn van het opjagen en haasten. Alle andere controles werden uitgevoerd en ik was voor de rest in orde.
Onderweg naar mijn moeder (die op dat moment Mathis bijhield) moet ik heel veel moeite doen om mijn ogen niet te sluiten in de auto. Deze rit duurt een goed uur en ik weet van de rit ook praktisch niets meer.
Ik stop bij mijn moeder op de oprit en raak met heel veel moeite zelf uit de auto. Ook naar de deur wandelen is een grote opdracht. Eenmaal binnen begin ik te huilen en vertel ik aan mijn mama hoe ik me voel. “Er moet wel iets mis zijn, het kan niet anders” zeg ik nog.
Ongerust belt mijn moeder mijn huisarts op en maakt zo snel mogelijk een afspraak. Maar ze probeert me ook zoals het hoort voor een mama mij gerust te stellen: “Het zal allemaal wel meevallen.”
Mijn man komt thuis van het werk en gaat met Mathis en mijn mama naar het verjaardagsfeest van mijn schoonbroer die 30 wordt die dag. Onder het motto “Het zal wel meevallen.” ga ik alleen naar de huisdokter.
Na een kort onderzoek komt de huisdokter met de bom…. “Ik vrees dat je een buitenbaarmoederlijke zwangerschap hebt, en aangezien je geen bloedingen hebt gehad zit al het bloed vast in je buik.“ VERDICT: Dringend naar spoed met een verwijsbrief van de dokter, hierop staat dat er een echo moet gemaakt worden om zijn theorie te bevestigen.
Snel haal ik huilend mijn man van het feest op en rijden we met ons twee onmiddellijk door naar spoed. Eenmaal hier aangekomen geven we de brief af. De pijn in mijn buik werd met de minuut erger. Ik kon in mijn hoofd alleen maar denken aan het kindje dat we kwijt zijn.
De spoedarts van wacht klimt op mijn bed met haar knieën aan weerszijde van mijn lichaam en drukt verschillende keren in mijn buik en vraagt mij steeds of het pijn doet. Ik schreeuw het uit want zonder druk uit te voeren doet het allemaal al zeer veel pijn. Ze neemt bloed af en laat het onderzoeken. Een paar uur later komt ze de kamer binnen en weet ons te zeggen dat aan de hormonen in mijn bloed te zien is dat ik nog zeker zwanger ben. VERDICT: buikgriep. We worden naar huis gestuurd. Maar omdat mijn man ziet dat ik nog nooit zoveel pijn heb gehad geeft hij niet af en eist die echo die de huisarts duidelijk ook op de brief gevraagd had.
Er wordt na lang onderhandelen een afspraak vastgelegd de volgende ochtend om 9u bij afdeling gynaecologie. Mijn man heeft mij toen naar de auto gedragen en we zijn thuis gaan slapen om zo de volgende ochtend terug naar het ziekenhuis te rijden. Heel de nacht heb ik me schuldig gevoeld, wie gaat nu naar spoed voor een buikgriep? Ben ik dan zo kleinzerig?
Aangekomen in het ziekenhuis 18 januari 2017 om 8u30. Iets voor negen uur komt de gynaecoloog ons halen uit de wachtzaal. In de veronderstelling dat alles in orde was met ons kindje gaan we naar binnen. Hij verwelkomt ons met een lach en zegt: “Zijn jullie die ongeruste ouders van vorige avond? Ik zal jullie eens snel geruststellen se!”. Hij start met een inwendige echo, maar zo snel als hij start stopt hij ook onmiddellijk en zijn blik slaat ook helemaal om. Mijn man en ik kijken elkaar in paniek aan. De blik van de gynaecoloog vertelde ons al genoeg. “Mevrouw, we gaan u met spoed moeten opereren want u heeft een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Uw eileider is al volledig afgescheurd en het bloed van de voorbije weken is allemaal in klonters in uw buik blijven zitten.”. “U heeft een kranige vrouw!” lacht hij nog naar mijn man.
Op dit moment stort onze wereld in. Ik en mijn man kunnen niet stoppen met huilen... We proberen nog te luisteren naar de medische uitleg, maar eerlijk gezegd weten we daar beiden niet veel meer van. Het laatste wat de gynaecoloog zei is echter wel voor altijd blijven hangen. Al lachend wist hij te zeggen: “Ah ja dat is juist voor jullie voelt dit aan als een miskraam zeker?”
Mijn man en ik worden nadien verdwaasd begeleid naar het moederhuis. We komen een kamer binnen waar het starterspakket met babybedje klaar stond voor een kersverse mama. Heel confronterend als je even later operatief je vruchtje moet laten weghalen.
De operatie zou normaal standaard een halfuur duren, maar doordat alle bloedingen waren blijven zitten, heeft het meer dan een uur geduurd. Mijn buik werd helemaal gereinigd en een eileider werd verwijderd.
Terug boven gekomen op de kamer werd ik wakker, met als eerste zicht mijn man die in mijn ogen keek. En zonder ook maar een woord te zeggen wist ik dat we dezelfde pijn voelde. Leeg, verloren, hulpeloos en totaal verkeerd behandeld! Te veel om te verwoorden.
De weken hierna zijn nog steeds heel wazig…. Ik kon bijna niet uit de zetel van de pijn. Ik leefde op pijnstillers, ontstekingsremmers,…. Een zoontje van 1.5 dat niet begreep waarom zijn mama alleen maar huilde en er niet kon zijn voor hem. Dus dan huilde hij vaak maar met me mee… Vond ik als mama verschrikkelijk….
Een maand later ga ik op controle bij mijn eigen gynaecoloog om te controleren of ik behoorlijk aan het genezen was. Dit was voor mij ook een verschrikkelijk moment… Vooral in de wachtzaal, al die zwangere gelukkige mama’s. En natuurlijk mochten die zo blij zijn! Alleen herinnerde het me aan wat ik niet had.
Binnengekomen bij de gynaecologe ben ik dan weer in tranen uitgebarsten. Toen ze me vroeg hoe het nu met me ging, kon ik alleen maar zeggen dat ik me nog steeds zwanger voelde. Mijn buik bleef opgezwollen, kon alleen maar joggingbroeken verdragen. Ik had dit op het internet al eens opgezocht, en blijkbaar kon dit wel want je lichaam moet ook wennen aan het niet meer zwanger zijn. De gynaecologe bevestigde dit ook. Na het gesprek start ze de echo, en daar gebeurde werkelijk een WONDER!!
Op de echo was plots in mijn baarmoeder een baby te zien! Ze vroeg onmiddellijk of we al terug hadden geprobeerd. Maar nee hoor daar was mijn hoofd in de laatste weken echt niet aan toe. De baby was ook al bijna 3 maanden oud. Dus met haar blik vol verwondering stelt de gynaecologe vast dat het een tweeling is geweest. Waarvan 1 buitenbaarmoederlijk en 1 die wel goed was ingenesteld.
Op roze wolken naar huis en iedereen van het heugelijke nieuws op de hoogte brengen…
Maar daar zat ik, onnoemelijk blij dat we een kindje hadden, dat ik zwanger was. Toch aan de andere kant nog steeds in dat diepe dal, want ik was ook een kindje kwijt….
Maar door alle opmerkingen die ik kreeg, ben ik gewoon doorgegaan en heb me gefocust op die lieve baby die er wel nog was. En de rest? Dat verdrong ik maar.
“Het is dan toch goed afgelopen.”
“Nu kan je het achter je laten”
“Nu kan je het plaatsen”
“Je hebt er toch nog eentje”
Dit zijn enkele voorbeelden van de goede adviezen die ik ontelbare keren kreeg.
De rest van de zwangerschap zijn mijn man en ik nooit een seconde gerust geweest. Alles wat je normaal niet mag doen als je zwanger bent, heb ik die drie maanden nog gedaan. Alcohol drinken, zware medicatie, onder scanners,…..
Gelukkig is Liam volledig gezond en wel geboren. Het is een schat van een zoon en we hadden nooit durven dromen dat hij er zo goed zou uitkomen.
Het is pas toen Liam 1.5 jaar was dat ik mijn klop heb gekregen. Van de ene dag op de andere kon ik ineens niet meer opstaan uit bed. Niet stoppen met huilen. De donkere gedachten en het verdriet niet meer verdringen…
Toen heb ik al mijn ouderschapsverlof opgenomen om voltijds thuis te zijn. Veel intense gesprekken met mijn psychologe verder is het verdriet al veel beter geplaatst. Maar mijn verhaal doen blijft moeilijk. En elke dag voel ik dat ik er nog niet ben. Maar ik ben wel op de goede weg. Ik ben vorige week ook gestart met de praatgroep “met lege handen” in Mol.
Ik hoop dat ik andere mensen met hun verdriet heb kunnen helpen door mijn verhaal te doen.