Het verhaal van Muriël
Beste Sarah
Klinkt het raar als ik zeg dat ik "blij" ben met je initiatief? Sinds ik in 2015 bevallen ben van mijn tweeling, ben ik op zoek naar informatie, verhalen over mensen die hetzelfde meemaakten. Maar, gelukkig, lees je deze verhalen niet vaak. Ik heb mij heel vaak alleen gevoeld in mijn verdriet. De opmerkingen dat je toch nog een kindje hebt helpen niet echt op dat vlak.
Op mijn pols heb ik trouwens ook een libelle getatoeëerd, vanwege dus de toepasselijke symboliek.
Bij deze, bedankt voor je initiatief! Ik hoop echt dat je via deze weg andere families kan bereiken, zodat ook zij zich niet alleen hoeven te voelen.
Dit is ons verhaal: na 4jaar proberen om zwanger te worden, raken we via IVF/ICSI zwanger van een tweeling. Door de hormonen en de tweelingzwangerschap had ik last van overstimulatie ( veel vocht in de buik, oud bloed in de baarmoeder, veel pijn), ook veel bloedingen. Op week 7 & 8 werd er gedacht dat er maar 1 kindje was, tot ik er ineens 2 bleek te verwachten.
Die eerste weken kreeg ik continu te horen dat 1 van hen het niet ging halen. Maar ineens waren we aan week 14 beland en zei de gynaecoloog dat het zwaarste voorbij was ( wisten wij toen veel). Op week 17 moesten we naar Leuven voor een controle daar. Daar kregen we opnieuw te horen dat er twijfels waren bij 1 van de kindjes, maar over het algemeen waren ze beiden gezond. Uiteindelijk kregen we onze eigen gynaecoloog zo ver om toch een Nipt uit te voeren. Wat ze normaal niet kunnen bij twins. Maar bij 1 van de kindjes waren er vermoedens van Downsyndroom. Dus als dat bovenkwam uit de test zouden de vermoedens bevestigd worden. De test was negatief en we kregen 2 meisjes. Op 23 weken deden we een pretecho in het ziekenhuis, de gynaecoloog die deze deed zei koudweg dat het verschil tussen beide kindjes wel heel erg groot was en dat als ik geen beweging meer voelde ik maar moest binnenkomen. Aangezien we net nog maar bij onze eigen gynaecoloog een echo hadden gehad waar alles ok was, hechten we niet veel geloof aan haar woorden. Alhoewel ze wel bleven hangen natuurlijk.
Op 25 weken werden we opnieuw in Leuven verwacht. Het werd niet het nieuws waar we op hoopten. Ons ene meisje deed het super, maar ons 2de had inderdaad een serieuze groeiachterstand, vergroot hartje en plekken op de darmen en in de hersenen. Je wil vechten voor beide kindjes, maar bij zo'n nieuws weet je dat het over & out is. We kregen een afspraak voor 3 weken later. We zouden dan een vruchtwaterpunctie ondergaan en met een volledig team samen zitten. Uiteindelijk voelde ik de week erna 's nachts iets in mijn buik opzij vallen. Instinctief wist ik dat ons meisje overleden was. De echo, de dag nadien bevestigde dit. Maar wat met ons ander kindje? Bevallen was geen optie, ik was 26 weken ver. Het risico om haar te verliezen was te groot. Dan maar iedere week op controle bij de gynaecoloog. Ondertussen planden we de crematie voor ons overleden meisje. 10 weken, 10 weken later ben ik via keizersnede bevallen. Tijdens die 10 weken: stress, verdriet, alles en iedereen vermijden. Ik heb na de keizersnede ook ons overleden dochtertje mogen zien. Het is te zeggen, juist een handje en voetje. 10 weken in de buik, zorgden er voor dat mijn meisje serieus was toegetakeld.
En nu 5 jaar later... Onze andere dochter vraagt regelmatig naar haar zusje, ze is dan ook erg aanwezig in ons gezin. Iedereen verwacht dat je doorgaat. Maar bij iedere mijlpaal vragen we ons af ... hoe zou het zijn moesten ze hier beiden zijn.
Lieve groet,
Muriel